Mijn Patroon.
Ik ben Mirjam en ik ben een apart type. Althans, geen haar beter dan iemand anders maar toch anders. Laten we zeggen dat ik mij anders voel maar niet ander ben. Of dat goed of slecht is laat ik met een knipoog even in het midden. Ik heb een paar componenten in mijn persoonlijkheid die, mits gezond gebalanceerd, erg veel goeds kunnen brengen en een zeldzame ontwikkeling kunnen maken. Ik ben iemand die veel temperament heeft, ik ben extravert en heb een gigantische hoeveelheid levenskracht in mij. Hoe dat komt weet ik niet. ik had gedacht dat al die alcohol en roken in mijn leven dat wel naar beneden zouden hebben gehaald maar neen. Het is iets wat bij mij hoort en wat bij mij past.
Ik heb vele interesses, de wereld is voor mij nog steeds als die van een kind: oneindig interessant en prachtig. Maar na dit jaar van ellende en verdriet ben ik er achter gekomen dat de wereld niet alleen mooi en leuk is en zijn mijn ogen eindelijk geopend. Ik weet nog dat ik bij mijn vader thuis zat in de polder, de rust zelve, een haardvuur voor mij, heerlijk weer en een pilsje op het terras, kijkend naar de overvliegende wulpen en een wielewaal in de verte.... Het Paradijs, een paar jaar geleden. Maar ik kon niet vergeten dat mijn vader in het ziekenhuis lag met kanker en hij over een paar dagen geopereert werd. Bang, eenzaam en bezorgd was hij, en ook ik. Dat lag als een dikke zwarte schaduw over alles wat ik deed. Een verstikkende deken van duisternis die maakte dat zelfs de mooiste liederen afschuwelijk klonken en de altijd zo prachtige zonnestralen door de wolken de dienaren van Hel.
Pijn, fysiek of emotioneel/geestelijk, is iets wat een mens altijd probeert te vermijden. Het is natuurlijk om pijn of ongemakken te voorkomen en dit doen wij allemaal. De meest directe manier is om het fysiek te ontwijken, dus geen vrienden maken, want die kunnen je immers kwetsen of verraden, geen relatie aangaan om diezelfde redenen, niet naar buiten gaan, want je kunt overreden worden, enzovoorts, enzovoorts. Dit is echt ook het geval voor de onderliggende problemen die erbij komen kijken als het fysieke niet haalbaar is; je kunt de rest van je leven natuurlijk niet binnen blijven zitten. Dus is jouw brein erg vernuftig geworden in het mentaal ontwijken van pijn en ongemak. Bij de één betekent dit bijvoorbeeld verlatingsangst of bindingsangst, de ander krijgt PTSD of een disociatieve persoonlijkheidsstoornis. Ook kunnen we weglopen van onze pijnlijke herinneringen en emoties door veel alcohol te drinken, wiet te gaan roken of veel te gaan eten. Maar ik ben van mening dat al onze gedragingen die betekenen dat we weglopen van de pijn gaan om ANGST.
Onze taak is om erachter te komen waar de bron van die angst ligt.
Met de pijn betreffende de situatie van mijn vader heb ik geleerd die pijn niet meer te ontwijken door het rationaliseren ervan. Ik heb het gevoeld. Het kon niet anders meer. Ik heb intens verdriet gevoeld, wanhoop, frustratie en boosheid. Alles zo echt als dit beeldscherm waar je nu naar kijkt. Intens en gruwelijk. Fysiek ziek was ik ervan. Maar het voelde zo goed....dat alles zo door me heen stroomde... Ik heb me in tijden niet meer zo LEVEND gevoeld terwijl de wereld gehuld was in angst, onzekerheid en duisternis. Ik was het oog van de storm. Ik stond daar in mijn eigen centrum van rust en acceptatie terwijl de storm om me heen woedde. Nooit eerder had ik ervaren dat ik zo met dit soort vreselijke situaties kon omgaan. Ik stond verbaasd van mijzelf. Mijn vader die kanker kreeg en/of dood ging was het ergste wat ik me in mijn leven kon overkomen. En daarbij had ik niemand, geen familie of stiefmoeder, om mijn lasten mee te delen of mijn gevoelens te delen. Vrienden ja, maar die kenden mijn vader niet en dat was toch anders. Dus besloot ik het alleen te doen, fysiek en mentaal. Wel heb ik gebeden tot de goden en voorouders en contact gemaakt met mijn vaders krachtdier. Dat was alles wat ik kon doen. Ik heb krachtvoorwerpen gemaakt voor hem, gevuld met liefde en energie, ik heb gezongen voor het vuur en in het water, klanken die uit mijn ziel kwamen, ik heb geofferd en gebeden, gezeten en geleden. Maar ik redde het. En goed ook. En mijn vader redde het ook. Ik denk dat ik hulp heb gehad, van een vrouw, een gids, een beschermer van mijn vader. Maar de wereld was wel anders na deze ervaring. Alles had een andere waarde...
Angst is een erg groot probleem. In onze samenleving, in onze gemeenschappen, vriendengroepen, politiek en in onszelf. Het grootste probleem ligt binnen onszelf. We zijn diep van binnen bang voor zo veel dingen dat we het niet eens meer herkennen als angst. We worden boos op anderen, op situaties, noemen het onrechtvaardig of draaien om de hete brij heen wat onze eigen persoonlijkheid betreft. Dit stuk gaat over ónze persoonlijkheid en de angst om dingen onder ogen te komen. De angst om niet geliefd te worden of niet goed genoeg te zijn. Je bent wel goed genoeg, maar er zitten stemmetjes in ons hoofd die ons vertellen dat we dat niet zijn. "Het kan altijd beter, je kunt altijd meer doen in plaats van op je reet zitten en een goed boek lezen, DOE iets, verander de wereld, HELP iemand, ga aan school werken, ga aan jezelf werken, ga sporten, ga een cursus doen, val af, kook gezond, ruim je huis op, leer een instrument bespelen, je bent nutteloos, DOE IETS!"
Zo heb ik dat de afgelopen jaren ervaren.
Ik was veranderd van een meisje die acht uren achtereen tekende in haar kamertje en hoogstaande litaratuur las, verhalen berdacht, buiten wandelde en het leven ervoer...het VOELDE, in elke vezel van haar lichaam, in iemand die zich verstopte achter een grote mond, een hanekam, harde muziek en vluchtige projecten. Nog altijd was ik erg sociaal, behulpzaam, initiatiefrijk, geinteresseert in de wereld en de mensen en de natuur, in boeken en in kunst. Maar de diepgang was er niet meer. Ze was opgestaan en een expeditie gestart in het leven zelf. Natuurlijk kan men niet de diepte der oceanen verkennen wanneer men het oppervlak niet eerst heeft afgetast. Dat is wat ik heb gedaan, van alles geproeft en alles bekeken. Geobserveert, aangepast en ingepast, beoordeeld en ervaren en weer verder gegaan naar het volgende. Dat alles met de nieuwsgierige ogen van een kind. Grote ogen vol verwondering waarom mensen doen zoals ze doen en waarom de wereld is zoals hij nu is. Maar ik heb er geen spijt van. Ik heb nergens spijt van.
In die periode, en dan spreken we over tien jaar tijd, is het leven als een sneltreinvaart gegaan. De Enthousiasteling, noemt het Enneagram mij, dat klopt wel. Het Enneagram verteld me ook dat ik in de hoek zit van de Hoofd-mensen, de denkers. Hoewel ik goed met mijn eigen emoties kan omgaan, en die van anderen, en ook een redelijke doener ben, was ik toch even verbaasd dat ik in de mentale hoek viel. Want dat was ook mijn valkuil, werd er gezegd. Ik geloofde het niet. Denken was een kracht en kon onmogelijk een zwakheid zijn.
Tot er mensen tegen mij zeiden dat ik te hard van stapel liep, ze mij niet meer goed konden volgen, zich zorgen maakten en soms niet goed wisten wie nou eigenlijk Mirjam was. Voor het grote bewustworden kwam, was ik er al wel achter dat ik iets meer in mijn gevoel moest gaan zitten en minder in mijn hoofd. Iets minder 'waarom' en iets meer 'het is' en 'ik ervaar'. Ik dacht dat ik dat al was en deed. Blijkbaar was ik dat, samen met het tekenen van vroeger, kwijtgeraakt. Of in ieder geval een groot gedeelte. Maar ik wist niet zo goed hoe ik dat moest veranderen... Al mijn lieve goed-bedoelende vrienden hebben me er alleen op gewezen maar ik wist helemaal niet wat ik ermee moest doen en ik werd er onzeker van. 'Was ik wel wie ik was? Ging ik inderdaad te hard? Waarom doe ik dat dan? Wat doe ik nu verkeerd? Ik weet het niet meer....' Ik werd bang. Bang dat ik dingen deed die ikzelf, blijkbaar, niet door had.
Mijn leven lang heb ik al moeite met discipline, dingen doen die ik minder leuk vond, van de vuilnis naar de afvalbak brengen tot naar mijn werk gaan. Dat was mijn ongemakkelijkheid vermijden en de manier waarop ik dat deed was liegen naar mezelf toe. "die zak kan ook morgen wel gebracht worden" en "ik meld me wel ziek, dat kan toch gebeuren, dan kan ik vandaag lekker leuke dingen doen". Alles moest leuk zijn en het liefst ook leuk blijven. Maar het leven is niet altijd leuk, ben ik achter gekomen. En soms fors niet leuk ook. Dat heeft mijn ogen geopend en ik ga anders om met mijn tegenzin om vervelende dingen te doen die ik moet doen. Al dit bovenstaande heeft te maken met de vluchtigheid, het korte termijn denken, die ik jarenlang heb gehanteerd.
Door de vluchtigheid en de enorme stroom aan gedachtes in mijn hoofd, over alles, iedereen en allerlei situaties, ontwikkelde zich een slaapprobleem. De gedachtes stopten niet en dus kon ik niet goed ontspannen en in slaap vallen. Als ik eenmaal sliep dan sliep ik wel door, maar de stroom aan gedachtes stoppen, nee, dat was niet mogelijk. Daar hielp dan wel alcohol bij, de reden waarom ik jarenlang bier of wijn gedronken heb in de avond. Alcohol stopt mijn gedachtestroom.
Het niet kunnen ontspannen door al die vele gedachtes die ik niet onder controle had zorgden er ook voor dat ik geen rust bezat in veel situaties. Bijvoorbeeld in een gesprek. Bij Conflicthantering op school zei mijn favoriete leraar dat ik een perfect therapeut zou kunnen zijn, nadat we een oefengesprek gedaan hadden. Het enige waar ik mee moest stoppen was het denken tijden het gesprek. Ik snapte niet wat hij bedoelde. Hij zei dat hij het zag aan mijn ogen die heen en weer gingen tijdens het gesprek. Dat dat een teken was dat ik ondertussen hard aan het nadenken of analyseren was. Dat het subtiele onrust bracht in het gesprek terwijl de rest van mij warm, aandachtig en liefdevol was. De reden waarom ik met vrienden daarom dus ook alcohol dronk in de meeste gevallen, was omdat ik dan die gedachtestroom kon controleren en tot rust kon brengen mét die alcohol. Als men alleen in het hoofd zit, is er geen écht contact tussen mensen, geen warm contact, geen zielencontact. Daarom maakte de alcohol mijn gedachtestroom minder krachtig en kon ik wél dat zielencontact aangaan wanneer ik eenmaal rustiger was. Alcohol was een intrument die een deurtje opende die ik zelf niet kon openen. Een sleutel waarvan ik niet eens wist dat hij een sleutel was.
Wanneer men teveel in het hoofd zit, zit men niet in het lichaam en niet in de ziel. Alles wordt oppervlakkig en blijft hangen op mentaal niveau. Diepere connecties met anderen en met jezelf kun je niet krijgen door erover na te denken of erover te lezen. Het is voelen en luisteren met je eigen hart. Ik heb dat altijd geweten maar soms vergeet ik het even, in al mijn enthousiasme.... Natuurlijk heeft men het hoofd ook nodig, maar wel in een gezonde balans met de ziel. Een goede discussie over de wereldpolitiek of ethische aspecten kunnen een mens heel erg veel leren, van elkaars zienswijze ook! Wanneer wij zo met elkaar praten dan zitten we beiden in ons hoofd, voor even. Maar de verwerking van wat al de gezegde woorden betekenen voor jou doe je in je ziel en in stilte en vaak onbewust. Ik denk dat dromen er daarom ook, onder andere, zijn, om de dingen te verwerken gedurende de dag, wanneer je teveel in je hoofd zit en je innerlijke gevoelsleven dus geen kans krijgt de dingen een plaats te geven.
De grootste fout die wij mensen maken is dat we de eenheid zoeken buiten onszelf. Innerlijke vrede en harmonie. We denken dat we dat eerst van buiten af moeten creëren en dan pas naar binnen maar het werkt andersom. We proberen nou al jaren politici en ondernemers van groen en bewust leven te overtuigen. Het werkt niet omdat ze er innerlijk niet aan geloven. Er zal eerst een innerlijke revolutie onder de mensheid moeten komen voor er echt intrinsiek begrepen wordt wat het daadwerkelijk betekent als we zo met onze natuur blijven omgaan. Daarnaast denken we dat door spullen te kopen we ons beter zullen voelen, of macht en status te creëren, veel geld te verdienen, verre reizen te maken, veel en lekker te eten, excessief te sporten om te genieten van de stoffen die het vrijmaakt of het "perfecte" lichaam dat we ervan krijgen en kunnen tonen, of we gebruiken drugs om ons goed te voelen of drinken alcohol. Allemaal symptoombestrijding. Wij mensen zijn ons niet aan het ontwikkelen, we zijn ziek. Wij mensen leiden aan ziel-verlies. En ook IK. En JIJ.
Ik heb me ontwikkeld tot een mens die nu eenmaal erg veel nadenkt, maar dat betekent niet dat ik niet mijzelf was. Ik moet toegeven dat ik soms wat verder ben afgedreven dan de bedoeling was, ook omdat ik meester ben in netwerken en dus aanpassen in sociale omstandigheden en mij inleven in andermans standpunt. Vaak pas ik mij dan in, observeer en ervaar ik, en besluit dan of dat iets voor mij is. Vaak leer ik even mee, met de mensen en de groep, en na het leren neem ik weer een andere afslag. Dat is hoe ik over het leven geleerd heb en over de mensen en hun doen en laten, ik heb geleerd door te ervaren. En dat is de reden waarom ik zo van hen hou, van alle mensen... Hun verschillen, hun manieren van denken, zo verschillend, soms zo wreed en verward maar ook liefdevol en begrijpelijk. Als je het zo allemaal hebt meegemaakt zoals ik, zoveel verschillende groepen mensen, zoveel verschillende zienswijzen en overtuigingen, soms zwart tegenover wit...Hoe kan je dan anders dan van de mens houden? Het mens is een wonder alleen ze is zo verdwaald... Ook ik was bijna verdwaald, in mijn eigen kracht. Het mentale vlak zo krachtig dat ze me meesleurde in haar gedachtestroom. Maar niet meer. Niet meer regeert het hoofd over het hart. Tien jaar is genoeg. Maar ik wil het hoofd niet kwijt, nee nee, dat zou ook desastreus zijn! Nadenken is ook een kracht van mij, een talent. Maar... Balans. Balans. Balans. Beetje hoofd bij het hart en wat meer hart bij het hoofd.
De diepere connectie met alles om ons heen kun je niet ervaren door boeken te lezen. Je zal stilte moeten creëren en diep in jezelf moeten gaan naar hetgeen wat het oerritme slaat van de Aarde. Je moet daarheen gaan waar alles Één is. De bron van Al wat Is. Daar wordt er niet gedacht... er wordt niet gedacht HOE het in elkaar zit, het IS gewoon zo en er is geen enkele reden om te weten hoe het komt. Als je daar bent vraag je je niet af het wel ECHT is, of GOED is of SLECHT is, het IS gewoon zoals het IS. Het is geen plek buiten jezelf, het is binnen jezelf en de deuren staan altijd voor je open. Het enige wat je hoeft te doen is stil zijn. Met je stem, maar ook met je gedachten. En dan komt alles vanzelf...En als je daar aankomt dan is er geen "ik ben" of "ik denk" meer, alleen een druppel die jouw naam draagt, en oplost in de grote oceaan van het leven.