Woede

[Roos Vogel]

So guys, Ik ga mezelf openstellen, voor jullie die dit lezen, graag vertrouwelijk mee omgaan. Ik ben aan het leren te kanaliseren (is dat een woord?) en mezelf toestemming te geven bepaalde gevoelens te voelen. Het is voor mij daarin belangrijk anderen een kijkje in mijn ziel te geven, hoe moeilijk ik het ook vind dat stukje vertrouwen los te laten. Maar here it goes, mijn verhaal over mezelf die eindelijk toestemming krijgt boos te zijn:

Deze blog begin ik in Word… met de simpele reden dat ik niet zeker weet of ik hem ga publiceren. Nu ben ik niet zo moeilijk in mijn persoonlijke shit blootleggen, als je dit leest dan heb je de vorige waarschijnlijk ook voorbij zien komen en dan weet je genoeg. Maar deze gaat wat dieper, met dit verhaaltje ga ik me bloot leggen. Met dit schrijven ga ik diep binnen mijzelf kijken, wat wil ik, wat verdien ik, wat heb ik meegemaakt en in hoeverre mag dit nog effect op me hebben? Is het eerlijk tegenover de personen die nu dicht bij me staan om hierbij betrokken te blijven of moet ik me terugtrekken om mezelf verder te vinden en anderen de kans te geven op een adempauze of om opzoek te gaan naar iets beters.
Het zijn donkere dagen, ik hou niet van donker. Ik hou van de wind, de regen en de storm… maar ik hou niet van donker. Ik wordt droevig van donker. In het donker forceert mijn hoofd de donkere gedachten, de twijfels, de angst, de pijn, onzekerheid en het verdriet. Ik wordt ermee geconfronteerd dat hoewel ik naar buiten misschien overkom als een sterk, stevig en krachtig iemand… ik simpelweg gewoon erg talentvol ben geworden in het wegduwen van deze gevoelens omdat ik er simpelweg niet mee overweg kan. Het is de afgelopen maanden al meerdere keren gebeurd dat me dat in mijn aars hapt, en dat alle gevoelens in een keer de handen in een slaan om mij te laten zien “JOEHOE, we zijn er nog, deal eens met ons?” en dat zijn de momenten dat ik instort, me volledig afsluit van de buitenwereld, en in mijn eigen bubbel rustig afwacht tot ik ze weer terug kan duwen naar het donkere hol waar ik ze weg wil stoppen. Maar hoe donkerder de nachten worden, en hoe harder de wind tegen mijn raam aan slaat… des te moeilijker wordt het om deze gevoelens de baas te blijven. En daarom, heb ik besloten me open te gooien. Ik ben niet sterk, ik ben gebroken maar gewoon kundig in het verbergen.
Ik ben nog nooit een zelfverzekerd persoon geweest. Als kind begon het pesten, Roos was anders… Ik was slimmer dan de klasgenootjes, een tikkeltje lelijker (er zijn urukhai die aantrekkelijker zijn dan ik was) en leefde graag in mijn eigen wereld… geen formule voor het populaire clubje natuurlijk. En in plaats van weerbaar worden (dit volgde veel later pas) werd ik een easy target. En als ik een keer niet begon te huilen werden de pesterijen gewoon wat erger want dan lukte het ze nog… tot op de middelbare school het pesten doorsloeg en ik het verzoek kreeg om zelfmoord te plegen, dat was immers veel beter, er was toch geen hoop meer… Dat was de allereerste keer dat ik heb durven te schelden met “kanker”. Ik ben volledig uit mijn plaat geschoten en heb ze zeker voor een paar maanden stil kunnen houden daarmee. Maar het hakt erin, en tegen de tijd dat ik examen mocht doen was er vrij weinig van mijn echte ik over.
Maar toen kreeg ik echte vrienden, een relatie, eigen plekje, nieuwe opleiding en langzaam krabbelde ik er bovenop. De angsten bleven, en dat is mijn eigen schuld geweest, ik ga dat niet op iemand afschuiven. Achteraf kan ik heel goed inzien dat ik mijn geluk/bevestiging/zelfbeeld nooit van iemand anders had mogen laten afhangen. Maar dat heb ik wel gedaan. Hij was mijn anker, mijn rots en mijn bron van zelfvertrouwen. Een verantwoordelijkheid die ik nooit bij hem had mogen neerleggen, maar wel eentje waar hij gretig gebruik van heeft gemaakt.
Want net op het moment dat ik mijn angsten durfde te laten varen, dat ik zelfverzekerd werd, niet meer achterdochtig, niet meer bang… enkele weken daarna ben ik tot aan mijn enkels toe afgebroken. Totaal onverwachts werd mijn toekomstbeeld in een klap vernietigd… verdwenen… Mijn angsten waren altijd terecht, hij dacht dat hij nooit oprecht van me gehouden had, en als hij eerlijk was kon hij zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst oprecht gelukkig met me was geweest. Nu heb ik geen vloeiend leventje gehad, ik heb het mezelf altijd moeilijk gemaakt. Ik ben gaan hangen aan negatieve gevoelens, kon mezelf verliezen in donkere gedachtes… Maar nog nooit heb ik me zo gekwetst en verdrietig gevoeld als toen. Ik wist niet dat verdriet zo’n groot fysiek effect kon hebben. Ik kreeg pijn, steken in mijn borst, krampen in mijn maag en gaf dagelijks meerdere keren over. Niet alleen omdat mijn beeld was verdwenen, maar omdat het mijn schuld zou zijn, IK was altijd negatief, IK was altijd boos, IK gaf geen ruimte, IK stond niet voor hem klaar en last but not least: IK moest in therapie. En nee, ik was niet verdrietig omdat ik het er niet mee eens was, ik had geen greintje zelfvertrouwen en heb alles als een mak schaap aangenomen, ja schat je hebt gelijk, het spijt me, ik ga veranderen, ik ga in therapie, ik ga beter mijn best doen, ga alsjeblieft niet bij me weg, toe geef me nog een kans, ik weet dat ik fout heb gezeten, echt geloof me, vertrouw me, ik kan veranderen… ik moet veranderen, ik zal veranderen… Nooit meer, Nooit meer gaat er iemand zoveel controle over me hebben dat ik besluit mezelf te verloochenen.
Ik kreeg een kans, dacht ik, ik veranderde (niet oprecht weet ik nu). Ik was niet meer bot, ik was niet meer hard, ik deed lief, was rustig en deed alles wat er van me gevraagd werd. Alles wat er was aangegeven heb ik aangepast. Het maakte niets uit, het liep stuk, hij was weg, afstand. Nu weet ik dat dit niet te maken heeft gehad met mijzelf, maar met de interesse in de aandacht van andere vrouwen. En dan denk je dat je het hebt geaccepteerd, ok Roos, relatie is uit, je hebt jezelf weggecijferd en dat was niet slim, maar je hebt ervan geleerd en hij zal dingen ook daadwerkelijk wel zo hebben ervaren dus even goeie vrienden. We zijn zelfs nog eens een biertje gaan drinken, waar meneer mij vrolijk vertelde alweer samen te wonen, en binnen 2 weken (na 9 jaar relatie) alweer met een nieuwe erin was gedoken. Dat moest immers kunnen vond hij, want we zouden vrienden blijven. Het deed zeer, voelde naar… niet omdat hij niet meer terug zou komen hoor, daar kan ik vrij eerlijk in zijn, het gevoel dat ik er ooit nog romantisch bij betrokken wilde blijven was vrij snel verdwenen. Maar het gevoel dat ik zo disposable ben geweest, zo makkelijk in te ruilen, ze simpel te vervangen, zonder blikken, blozen, schuldgevoel of ook maar een beetje empathie met betrekking tot mijn emoties. Maar goed, dat liet ik achter me, het was afgesloten, het was niet anders.
En dan, dan hoor je het, dan krijg je dus te horen dat het niet jouw schuld was, dat het niet heeft gelegen aan de boze buien, dat het niet heeft gelegen aan de therapie die me ‘niet genoeg veranderde’… Nee dat heeft hij me laten geloven, hij die zo diep bij mij naar binnen heeft gekeken, die precies wist waar mijn onzekerheden zaten, waar mijn angsten uit ontstonden en hoe mijn nachtmerries begonnen… Hij heeft bewust besloten om mij te laten geloven dat het mijn fout was, dat het aan mij heeft gelegen… Hij heeft bewust mij laten voelen dat ik minder dan niks was, simpelweg om de confrontatie uit de weg te gaan en zijn heilige beeld te behouden. Immers is hij de goedzak… zijn introverte houding, loyale puppy ogen, jolige lach… hoe kan je dat nou niet geloven?! Bij deze, voor de mensen die het hebben volgehouden tot aan hier, voor de mensen die weten wat ik heb doorgemaakt. Hij is niet eerlijk geweest, hij is niet loyaal (sterker nog, hij zit nu bij mensen op de bank waar ik hem voorheen letterlijk naartoe moest slepen, maar poeh poeh wat een lieverd is het he?) het is een liegende teringschoft die alles doet om zijn eigen gezichtsverlies te voorkomen. Hij is emotioneel mishandeld, hij is financieel uitgekleed (seriously, please, mocht dit verhaal bij jullie terecht zijn gekomen, geef mij een kans om mijn kant van het verhaal te vertellen, geef mij een kans om je een andere kant van die belachelijke bewering te laten zien). Na ruim 8 jaar mee te verhuizen, alleen te zijn, pakketjes te sturen, telefoontjes af te wachten omdat ik wist dat er rond die en die tijd gebeld kon worden… heb ik blijkbaar niet het respect verdiend om eerlijkheid te horen te krijgen. Ik heb het moeten horen via omwegen, via via via is het dan (gelukkig) toch bij mij terecht gekomen. Er waren anderen in het spel (of 1 ander, ik weet het niet, wil het niet weten). Toen vielen in een keer de late thuiskomers, niet nakomen van afspraken en verdwenen condoomverpakkingen in een keer op zijn plek… Ik was bedrogen, hard en pijnlijk. De jongen die mij in Juli ten huwelijk vroeg had hier binnen enkele maanden spijt van. En het ergste? Toen hij mij ten huwelijk vroeg he… well, you guys guess . I wasn’t his only, online was er geflirt, veel persoonlijk contact, uitwisselen van nummers enz… Dus de trouwjurk die ik zo enthousiast met mijn beste vriendinnetje heb gepast, gekocht en bewonderd hangt stof te vangen in mijn kast. Het was mijn schuld dacht ik, ik had niet goed genoeg mijn best gedaan… ik was niet goed genoeg… ik was het niet waard… HA…. Waardeloze hondenlul, je mag erin stikken. Want ja, ik ben een moeilijk persoon om mee samen te zijn, en ja ik ben temperamentvol, extravert en impulsief… maar IK ben goudeerlijk, ik zal nooit een leugen verzinnen om mezelf beter voor te doen dan ik ben. Ik zal altijd eerlijk toegeven dat ik de asshole ben geweest, en ik zal nooit iemand bewust van een afgrond afduwen. En voordat er hierover een lading mensen de stijgbeugels in duiken, voordat er wordt geschreeuwd “hij heeft het vast niet bewust gedaan” Ik heb niks aan jullie… ga alsjeblieft weg. Hij heeft er voor gekozen te liegen, bedriegen wetende wat het met me zou doen omdat hij te bang was de waarheid te vertellen, bang voor confrontatie, bang voor hoe het hem zou laten lijken… dat is wel bewust. Als jullie dat niet inzien hebben jullie een nog langere weg te gaan dan ik de afgelopen maanden heb afgelegd. En ja dit is hard, en ja dit is bot, en ja dit is bitch-roos die haar gezicht laat zien. Maar begrijp alsjeblieft dat er niemand, geen 1 persoon, is geweest die tegen hem heeft gezegd dat het niet ok is wat hij heeft gedaan. Er is niemand geweest die bij contact met die hufter heeft aangegeven van “ja tuurlijk zijn we nog vrienden, maar ik vind het niet tof wat je roos hebt geflikt” iedereen vind het wel goed zo. En daar wordt ik bitter van, vooral als er dan mensen zijn die het gore lef hebben te beweren dat hij niets fout heeft gedaan… Ik heb dingen fout gedaan. Ik weet het, heb de verantwoordelijkheid genomen, heb zelfs tegen hem gezegd dat ik me realiseer dat ik het fout heb gedaan en dat het me speet…. Maar het is blijkbaar een te grote opoffering om mij hetzelfde recht terug te geven.
Zoals jullie misschien merken wordt deze tekst met de alinea wat agressiever, dit is mijn boosheid die besluit dat het te lang heeft geduurd. Nu is het tijd om hem los te laten, Loki kom maar op, go ahead en voed je maar. Mijn boosheid breekt los en dat is ok, het is geen gemaakte boosheid, zoals ik eerder wel eens op blogs had, het is geen “oh, rationeel weet ik dat ik eigenlijk boos zou moeten zijn” en het is ook geen “kijk eens hoe goed het met me gaat? Want ik ben boos op hem in plaats van op mezelf” nee dit is ras echte woede, haat, wrok vanuit het midden van mijn hart. En deze donkere waas van negatieve emoties heeft dit weekend besloten dat het genoeg opgesloten is geweest. Nu, tijdens de donkere nachten, tijdens de storm, de wilde jacht, nu is het tijd om ze los te laten. Er even naar te staren, er mee te dansen, te gillen, te zingen, te huilen… Ze eisen op wat al maandenlang hen had moeten toekomen, ze eisen de ruimte op die ik ze nooit heb durven geven. En ik? Ik geef er aan toe, voorlopig, ik laat me even meevoeren op de drang om te schreeuwen, te gillen, te schelden, opstandig te doen… Ik heb genoeg rekening met anderen gehouden… het is genoeg geweest, het is tijd voor mijn gevoel, mijn boosheid en mijn stem. Nee, ik doe niet rustig, en nee ik wil niet weten dat het beter is er vrede mee te hebben, het achter me te laten, nee. Ik. Heb. Verdomme. Recht. Om. Kwaad. Te. Zijn.
Mijn woede, ik koester hem, want mijn woede komt niet naar buiten om mij pijn te doen. Mijn woede is de eerste die zegt tegen hem “wat je hebt gedaan, is niet tof, ongeacht de redenen” en mijn woede herinnert mij eraan dat ik uit respect voor mezelf nu eens moet toegeven dat ik pijn heb gehad, dat mij iets is aangedaan, dat ik ben verraden, afgebroken en bedonderd… en dat het feit dat ik daar zelf ook schuld aan heb geen reden is om niet boos te mogen zijn.
Gevoel, je bent welkom. Ik geef je de ruimte. Ik hou van je.

[Sga]

Ik heb geleerd dat je emoties moet laten vloeien. Dat je bij verlies of verdriet een aantal stadia doormaakt die allemaal netjes moeten worden afgewerkt zodat je bij het eindpunt aankomt: acceptatie. Dus verdriet moet je voelen, en doorleven, en de ruimte geven, net zolang tot het OP is ofzo. Dat je niet meer kan huilen en je helemaal leeg bent van binnen. Dan is het tijd voor een nieuw stadium. Althans, zo heb ik het ervaren in mijn leven...